zondag 6 augustus 2017

[1] Op zoek naar... de middelste en kleine bonte specht

Veel mensen gaan op reis om de bijzonderste diersoorten te kunnen zien in het wild. Maar ook in België leven heel wat bijzondere diersoorten. In 'Op zoek naar...' gaan we telkens op zoek naar één van de charismatische diersoorten die ons land rijk is. In deze eerste aflevering strijken we neer in het Zoniënwoud en proberen we meteen twee soorten te vinden: de middelste en kleine bonte specht.
Het is niet echt zonnig, maar toch droog als we aankomen in het Zoniënwoud. In een weide staan twee grijze pony's met een veulen. We vertrekken vlak bij het Arboretum van Groenendaal. Ik ben hier al eerder geweest. Slechts ongeveer twee maanden geleden was ik verbaasd door de spechten. Ook op open stukken zag ik er vaak één overvliegen. Bonte spechten waren het. Maar niet (alleen) de algemene grote bonte specht die je vast wel al hebt gezien. Sommige spechten hier waren duidelijk van formaat. Maar ik was niet zeker van de soort. Vandaag ben ik terug, gewapend met vogelgids, om dat te onderzoeken.

In België leven zes soorten spechten. De zwarte specht is de grootste soort, en gemakkelijk te herkennen door zijn zwarte vederkleed. De soort is echter redelijk schaars door zijn voorliefde voor grote, oude bossen. Toch zijn er in België zo'n 2000 broedparen. Dan hebben we de bonte spechten. De grote bonte specht is algemeen in bossen en ook in tuinen en is vast wel onze bekendste specht. En dan zijn er nog de middelste bonte specht en de kleine bonte specht. Deze zijn wat kleiner van formaat en zijn ook wat kieskeuriger wat betreft hun leefgebied. Net als de zwarte specht leven ze vooral in 'echte' bossen, waaronder dus het Zoniënwoud, niet voor niets onderdeel van het Europese netwerk van beschermde natuurgebieden Natura 2000. En dan zijn er natuurlijk ook nog de algemene groene specht en de gelijkende grijskopspecht. De laatste is in België een zeldzame vogel die in Wallonië in kleine aantallen zou broeden.

Ondertussen zijn we vertrokken en wandelen we langs de Keizer Karelvijver, één van enkele opeenvolgende vijvers die we nog zouden zien. Een koppel knobbelzwanen drijft op het water met een viertal jongen, die nog goed te herkennen zijn aan hun grijze verenkleed. Ook de waterhoen is te zien. Aan de andere kant van het pad vallen twee Siberische grondeekhoorns op. Ze komen vlakbij. Deze exoot leeft in België voornamelijk in het Zoniënwoud. Bij een wandeling door het Arboretum van Groenendaal bij goed weer zal je ze gemakkelijk kunnen spotten. Ook zien we langs de wandeling heel wat rosse woelmuizen. Ze zijn niet schuw en we kunnen ze gemakkelijk bekijken, zelfs terwijl we praten. Bijzonder om te zien.

Even verderop, aan de laatste vijver, waar heel wat meerkoeten, maar ook wat wilde eenden en kuifeenden te zien zijn, begint een bosreservaat. Hier wordt er zo weinig mogelijk ingegrepen in het woud. Enkel bomen langs het pad die een gevaar zouden kunnen zijn worden weggehaald. Toch wordt er geadviseerd het reservaat niet te betreden met stormweer. Als we binnentreden in het reservaat, wanen we ons op een heel andere plek. Het is er heel stil, we horen bijna enkel het geruis van auto's in de verte en het geritsel van woelmuizen. Ook is het er heel donker. De boomkruinen laten maar weinig licht door. Er heerst zo een heel aparte sfeer. Het is er imposant.
Dan plots, horen we getok. Het is luid, het geluid baant zich een weg door het woud. Het getok gaat traag, met lange tussenpozen tussen twee 'tokken'. Het geluid klinkt al even imposant als de omgeving eruit ziet. Ik sluip verder over het pad, telkens ik dichter bij een boom kom van waar ik denk dat het geluid komt, blijkt het geluid weer van verder te komen. Dan ben ik dichtbij. Ik kijk naar omhoog. En dan, op een kale, uitstekende tak, naar boven gericht, zie ik een specht. Een zwarte specht. Ik ben blij. Zo één had ik nog nooit gezien.
Het is een indrukwekkend dier, al is de specht niet heel goed te zien. Geen takje belemmert het zicht, maar de vogel zit tamelijk hoog. Toch zijn we kort bij een normaal gesproken schuwe vogel, die mensen mijdt. Het is dan ook vast niet toevallig dat we de zwarte specht hier zien, in het reservaat waar we nog geen andere mensen waren tegengekomen. Nog iets dat de sfeer versterkt.
We kunnen de specht even observeren, waarna hij of zij wegvliegt en tussen de kruinen verdwijnt.

We zetten onze tocht verder. Al snel zien we een roofvogel tussen de bomen vliegen. Af en toe laat een specht nog eens geroffel horen, maar we krijgen er geen meer te zien. Bij een groter pad fladdert een klein geaderd witje. Even zijn we de weg wat kwijt, maar uiteindelijk vervolgen we onze tocht. Nu keren we terug naar de vijvers. Daar steken we de weg over en zo zijn we in het Arboretum van Groenendaal aanbeland. Na een tijdje begint het te regenen. We gaan het deel binnen waar drie Schotse hooglanders leven. Deze keer zien we ze echter niet grazen. Ook zien we geen spechten of eekhoorns meer. Misschien toch nog eens terugkomen met beter weer. De zwarte specht hebben we toch maar gezien.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten